Paulus roept ons op het Woord der Waarheid recht te snijden, d.w.z. dat wij rekening dienen te houden met de diverse roepingen, verkiezingen c.q. bedelingen, die God d.m.v. Zijn bedelers, Zijn rentmeesters, bekend heeft gemaakt. Daarom dienen wij met onderscheid het Woord van God te lezen. Niet alles in Gods Woord gaat over mij. Wij geloven dat maar een zeker gedeelte van de Schrift specifiek tot ons, gelovigen van vandaag, is gericht, namelijk de zeven brieven, die Paulus na Hand 28:23-28 schreef. Over de vraag, welke deze brieven zijn, heerst geen verschil van mening. Onder conservatieve geleerden is er veel overeenstemming als het gaat over, wanneer Paulus welke brief schreef. Als voorbeeld geven wij de volgorde van de brieven, zoals die naar voren wordt gebracht en verdedigd wordt door verschillende schrijvers. Sommige van hen groeperen af en toe een aantal brieven, omdat volgens hen die brieven praktisch gezien op hetzelfde moment geschreven zijn, bijvoorbeeld Efeze, Colossenzen en Filemon.

De brieven geschreven na de gebeurtenissen van Hand 28:17-28

Uit het boven opgestelde schema is af te lezen, dat men van mening is dat gedurende de Handelingen Paulus de brieven schreef: Galaten, 1 en 2 Thessalonicenzen, 1 en 2 Corinthe en Romeinen. Alleen over de plaats van Galaten verschilt men van mening, hoewel allen er over eens zijn dat Galaten tijdens de Handelingen is geschreven. Zij die het auteurschap van Paulus over de Hebreeën brief erkennen, plaatsen Hebreeën tijdens de Handelingen.

Na de gebeurtenissen, die beschreven zijn in Hand 28:17-28 schreef Paulus Efeze, Colossenzen, Filemon, Filippenzen, 1 Timotheus, Titus en 2 Timotheus. Men plaatst de onderlinge volgorde van Ef, Col, Filemon en Filp soms wat anders, maar men is erover eens dat ze vlak op elkaar geschreven zijn na de gebeurtenissen van Hand 28:17-28. Wij zien dus dat geleerden over een periode gezien van meer dan 100 jaar unaniem van mening zijn, welke brieven Paulus schreef voor en welke brieven Paulus schreef na Hand 28:17-28. Dat men in staat is de brieven van Paulus te dateren, komt doordat de "Handelingen van de Apostelen" zoveel details bevatten van het verloop van Paulus' leven. Door deze informatie te vergelijken met zijn brieven, die hij gedurende zijn leven schreef, kan men vrij exact bepalen, wanneer en waar Paulus zijn brieven schreef, (zie voor uitgebreidere behandeling, LW nr. 3, "De Brieven van Paulus" en LW nr. 4, "Verstaat Gij wat Gij Leest?").

In de tweede plaats volgt deze tweedeling in Paulus brieven niet alleen uit het feit van de historische context, maar ook uit het feit dat inhoudelijk Paulus in deze brieven na de Handelingen van de apostelen een nieuwe bedeling van Godswege aan de Heidenen openbaart, die wordt genoemd "de (bediening) bedeling van de genade Gods", (Ef 3:2) en "de (bediening) bedeling van het geheimenis", (Ef 3:9). Wij geloven dat deze nieuwe bedeling door God geopenbaard is aan Paulus, "de gevangene", en dat zijn onderwijs alleen in de gevangenisbrieven (Efeze, Colossenzen, Filemon, Filippenzen en 2 Timotheus) gevonden kan worden. De geloofsgroep, die gedurende deze bedeling geroepen wordt, wordt genoemd: "de gemeente, die Zijn Lichaam is" met Christus het Hoofd, (Ef 1:22). Zijn sfeer van zegening, zijn samenstelling en zijn hoop zijn uniek. Noch de belofte aan Abraham, noch het karakter van de gemeente van Pinksteren hebben iets te maken met deze nieuwe en unieke roeping. De huidige bedeling van het geheimenis heeft de volgende kenmerken:

In deze geloofsgroep is er een gelijkheid onder zijn leden, die hiervoor nooit gekend was. Zelfs toen Paulus de Romeinen brief schreef, was de voorrangspositie van de Jood een vaststaand feit: "Eerst de Jood". Maar in deze nieuwe groep vinden wij een geheel nieuwe samenstelling:

In de tweede plaats moeten wij de Ene doop van de Geest ook niet verwarren met de waterdoop, de doop der bekering. Deze doop der bekering is nauw verbonden met Israël. Petrus zou nooit gezegd kunnen hebben, zoals Paulus deed in 1 Cor 1:17 - "Want Christus heeft mij niet gezonden om te dopen, maar om het evangelie te verkondigen", want Petrus' evangelie en doop zijn niet van elkaar te scheiden. De Ene doop van de Ene Geest betreft het ingelijfd worden in het samen-Lichaam van Christus.

De gemeente van het geheimenis heeft ook geen opdracht om het avondmaal te vieren. Zijn instelling in Matth 26 toont ons dat het direct is verbonden met het Nieuwe Verbond, waarin de gemeente van het Ene Lichaam geen plaats heeft. Het Nieuwe Verbond is geen vage term die wij kunnen vergeestelijken. Het is uiterst zorgvuldig gedefinieerd en vastgelegd in Jer 31 en Hebr 8 waar duidelijk uiteen wordt gezet, dat het direct verbonden is met het herstel van het huis van Israël en het huis van Juda. Het Nieuwe Verbond is één van de grote thema's van de Schrift, maar staat in geen relatie tot de gemeente die is medegezet in de hemelse gewesten. Alle feesten, inzettingen, vasten, enz, zijn voorbijgegaan en verdwenen, omdat zij stuk voor stuk vervuld zijn in Christus.

In een notendop vat Paulus hier de eenheid samen, die deze roeping en verkiezing van deze gemeente karakteriseert. Hij is er van overtuigd, dat deze heilige roeping die van boven is en waartoe hij is aangesteld als verkondiger, apostel en leraar, dat de Heer bij machte is om "dat goede pand" dat Paulus was toevertrouwd, te bewaren tot die dag, als geloof verwisseld zal worden in aanschouwen en wij met Christus zullen verschijnen in heerlijkheid. Paulus draagt Timotheus op om dat goede pand t.a.v. de openbaring van de verborgenheid van het Ene Lichaam, toe te vertrouwen aan getrouwe mensen, die ook zelf bekwaam zullen zijn om anderen te onderrichten, (2 Tim 1:9,12,14; 2:1-2).

De gevangenisbrieven van de apostel Paulus - Efeze, Filippenzen, Colossenzen, Filemon en 2 Timotheus; stellen gezamenlijk het kader vast en openbaren alle facetten van deze gemeente der verborgenheid. Deze brieven zijn tot ons geschreven en gaan over ons. Dit wil overigens niet zeggen dat de overige Schrift nutteloos zou zijn.

De hele Schrift is voor ons en is voor ons onontbeerlijk op de weg des geloofs. Elke bedeling heeft zijn eigen specifieke roeping, verkiezing, zegen, belofte, erfdeel, hoop, enz. Maar alle roepingen, alle gemeenten, alle bedelingen vinden hun fundament in het verlossingswerk van Christus. Hij is Verlosser van allen en Hij gaf Zijn bloed voor allen. En ieder gelovige van elke bedeling gaat heel persoonlijk samen met de Here Jezus de weg des geloofs. Heel de Bijbel is één groot getuigenisboek van hen, die ons op de weg des geloofs zijn voorgegaan. Door heel de Schrift krijgen wij één grote aanschouwelijke les in genade, hoe de Here de gelovige voorwaarts helpt met veel vallen en opstaan. Hoe God alles in het werk stelt in ons leven opdat wij onze roeping gaan verstaan, deze vastmaken en daaraan gaan beantwoorden. De Schrift laat zien dat God aan ons en in ons werkt, ja ons opvoedt en toont ons dat wij ons aan de Here moeten overgeven. Daarom kunnen wij veel leren van het leven van Mozes, van Noach, van David, enz. en van het grote voorbeeld in de Schrift: "Het volk van Israël".

De bewering, dat wij de Bijbel in stukken zouden scheuren en bijna geheel zouden wegwerpen, is een valse voorstelling van zaken. Wij onderkennen dat God in Zijn eeuwig voornemen verschillende groepen verlosten roept, waardoor niet Heel de Schrift over ons gaat. Maar wij belijden zonder meer dat Heel de Schrift wel voor ons is en dat niets er uit gemist kan worden.

Terug | Inhoudsopgave | Heen