Hoofdstuk 6 | Inhoudsopgave | Hoofdstuk 8


De Weg der Behoudenis

Van het vorige vatten wij nu een en ander samen.

De "natuurlijke" mens derft van de heerlijkheid Gods. Hij is van Hem gescheiden door de zonde van Adam, waarmede hij in bloedverwante gemeenschap staat. Het gehele Adamitische ras is de "oude mens". De geest van de mens zou in contact moeten zijn met God om aan ziel en lichaam het ware leven te geven. Nu is de ziel overheersend. De mens is "onder" de zonde, als een slaaf.

Het vlees, de stoffelijke, uitwendige mens is op zichzelf niet zondig, want het heeft geen persoonlijkheid. Het is zwak en stervend en een gemakkelijk slachtoffer der zonde. De gehele mens, met ziel en geest, wordt ook "vlees" genoemd. Die "natuurlijke" mens is zondig en het goede maakt geen woonstede in hem. Daarom echter kan die mens in de natuurlijke sfeer wel iets betrekkelijks goed doen.

De natuur van de mens is evenmin zondig als zijn vlees. Het is de uitdrukking van zijn algemene, natuurlijke toestand, zijn bestaanswijze als vlees. Die natuur verandert niet en wij krijgen ook geen nieuwe natuur zolang we niet gestorven zijn. Wel komt er door de inwerking van de Geest iets bij.

De inwendige mens (ziel en geest) en het hart zijn zeer nauw aan elkaar verwant en wijzen de mens als redelijk, gevoelig, willend, verantwoordelijk wezen aan. Die mens is ijdel, verduisterd, verhard, bedorven, besmet. Hij moet vernieuwd en gereinigd worden. Dat is een proces, dat tot zijn dood voortgaat of voort moet gaan. Zelf behoeft hij zich daarvoor niet in te spannen, alleen moet hij naar Gods wil wandelen en werken. De ziel moet niet langer overheersen, maar wel de geest, die in contact met God is gebracht. Hij moet zijn ziel "verliezen", (Luk. 17:33; Joh. 12:25).

In Adam, de "oude mens" als een geheel beschouwd, is het een sterven; in Christus alleen is het ware leven, naar geest, ziel en lichaam.

Hoofdstuk 6 | Inhoudsopgave | Hoofdstuk 8