Het Avondmaal

2. Inleiding

Wij hebben dus gezien, dat de bedelingen van Handelingen, die van de Twaalf en van Paulus, verschillen van de tegenwoordige; dat er nu een nieuwe groep, de over-hemelse, is geopenbaard, die toen nog niet gekend was. Wij hebben gezien, dat het Nieuwe Verbond alleen met Israël gesloten wordt en hoogstens de hemelse groep als "bijwoners" kunnen beschouwd worden als zij die er deel van uitmaken zich in de kring van de aardse dingen bewegen (zoals Paulus in Hand. 21). Wij hebben gezien, dat het Gods wil was, dat de vormen der Wet nog gevolgd werden door de Israëlieten gedurende de Handelingen-periode, zelfs als ze in Christus geloofden. Wij hebben gezien hoe, van af de eerste eeuw, Paulus verlaten werd en het "Christendom" zich aanzag als Israël vervangende en dan ook vele vormen van Israël overnam, inbegrepen het Pascha.

De Roomse Kerk dreef dit alles logisch door en hield zich dus ook aan allerlei overlevering. De Hervorming ging ten dele terug tot de Schrift, maar door het niet begrijpen van de bijzondere openbaring van Paulus, na Handelingen bekend gemaakt, kon zij zich niet van de overlevering losmaken. Zo vindt men nu nog bij de groepen,die het meest getrouw willen blijven aan de Schrift, allerlei verwarring.

In verband met ons vorig Schriftonderzoek, moeten wij nu ook een en ander nagaan betreffende het "Avondmaal". Wij hebben reeds gezien, dat de Roomse mis een kopie is van een deel van het Joodse Pascha. Hierin is Rome ook consequent, omdat het de plaats innemen wil van Israël en de 12 Apostelen Israëls wil navolgen. De Hervorming staat echter voor een grote moeilijkheid. De Apostelen hielden de vormen der Wet en het Pascha met allerlei ceremonieën. In hoever moeten ze de 12 hierin volgen? Zij die evenals Rome, menen Israël te vervangen, kunnen een en ander nog trachten te schikken en komen zo in het spoor van Rome, maar zij die inzien, dat men aan Israël moet laten, wat aan Israël toebehoort, en dit volk nog een toekomst heeft, staan hier voor een muur. Juist ter oorzake van die moeilijkheid heeft men zovele gedachten, stelsels en praktijken in het verbrokkelde Protestantisme.

Er is slechts één logische oplossing: men late de 12 Apostelen ook aan Israël en geve er zich rekenschap van, dat de tijd der Handelingen, in het bijzonder voor wat inzettingen betreft, niets te stellen heeft met onze tijd. Alle organisatie is nu evengoed uitgesteld als het Koninkrijk en Israël's ceremonieën dat zijn. In deze tussenbedeling heeft men geen Schrift die toelaat een zichtbare inzetting naar Gods wil uit te voeren.